Menu
Dit is de vijfde laatste blog van Folkert van der Meer over hoe we als christenen irritanter kunnen worden. In eerdere blogs deelde hij de verhalen van de profeet Jona, van ‘enfant terrible‘ Jeanne d’Arc en van missionaris Bartolomé de las Casas. In dit blog gaat hij door op het gedachte-experiment om met de normen van vandaag te kijken naar de daden van vroeger.
In eerdere blogs deelde ik de verhalen van actievoerster avant la lettre Jeanne d’Arc en van de Spaanse missionaris Bartolomé de las Casas. Als we met de normen van vandaag kijken naar hun standpunten, is het eenvoudig om het met hen eens te zijn. Met de kennis van achteraf kunnen we altijd haarscherp de juiste keuzes zien die anderen hadden moeten maken. Maar destijds staken zij deze mensen kop ver boven het maaiveld uit.
Relevanter dan zulk leunstoelmoralisme is het om dergelijke types naar het heden te halen. Het kan erg verhelderend zijn om ‘iemand van buiten’ een denkbeeldige blik naar binnen te laten werpen. Hoe zou De las Casas bijvoorbeeld nú reageren als hij onze generatie zou zien? Wat zou hij denken bij het zien van de miserabele omstandigheden in die Libische havenstad die onlangs wegspoelde door de gevolgen van de door ons veroorzaakte klimaatverandering? Ik vermoed dat we een vlijmscherp commentaar tegemoet konden zien.
En nou we toch aan het tijdreizen zijn, hoe zal de volgende generatie op de onze terugkijken? Als je bedenkt dat zij op de klimatologische blaren zullen zitten die wij veroorzaakt hebben, weet ik niet of ze veel waardering voor ons gaan opbrengen. Naast wereldwijde misoogsten en absurde zeespiegelstijgingen zal de volgende generatie aanleiding te over hebben om met een beschuldigende vinger terug te wijzen naar die gezapige decennia rond het jaar 2000. Toen opa en oma voor een appel en een ei naar de zon vlogen.
Toch hoeven we het niet zó ver te laten komen. Het spel is nog niet helemaal gespeeld. Jij, ik en God zijn er immers ook nog. Om met die laatste te beginnen: God trapt doorgaans niet in mooie woorden, laat staan halfbakken excuses en uitvluchten. Wat we daarom wél kunnen doen is een andere weg inslaan. De weg van spijt, boete en radicale verandering. Dat is geen populair verhaal, ook niet onder gelovigen. Het is misschien een onwenselijk verhaal, tenenkrommend ouderwets zelfs, maar dat maakt het nog niet een onwaar verhaal.
God is immers nooit veranderd. Al sinds de steentijd houdt Hij er dezelfde denkbeelden op na, al onze modernisering ten spijt. Zo zie ik Hem tenminste terug in de Bijbel; voorspelbaar als klokwerk. En dat is maar goed ook, want net zo voorspelbaar als zijn woede, is ook zijn wil om onvoorstelbaar veel goed te maken. Geen probleem te groot of het kan door Hem verholpen worden. De Bijbel barst van de verhalen over Goddelijke interventie/genade ten behoeve van stumperds zoals wij. Van huismus Jacob tot koning David en van Mozes tot Nebukadnezar, allemaal kunnen ze erover meepraten, evenals de inwoners van Ninevé.
Allen zouden er trouwens direct aan toevoegen dat daar wel iets aan vooraf ging: menselijk besef van schuld en de even menselijke wil om het nu écht, écht goed te doen.
Folkert van der Meer woont samen met zijn vrouw en twee dochters in het Zuid-Limburgse heuvelland. Zij zijn lid van de Zuiderkruisgemeente in Maastricht. In zijn vroegere werk als hovenier zag hij het klimaat veranderen. Sindsdien studeert hij milieu- en natuurwetenschappen in de hoop een steentje bij te kunnen dragen in de strijd tegen klimaatverandering.