Menu
Een overdenking van Rikko Voorberg op de dag na de verkiezingsuitslag.
De woorden stokken in de vingers die over het toetsenbord dansen. Er wordt sowieso even niet gedanst vandaag, het is meer een ochtend om verdwaasd uit het raam te staren, nog eens het nieuws te kijken, het dan maar weer van je af te schudden en je gewone werk te doen. Maar dan door zo’n vreemde waas heen, een waas van afschuw. Als in dit land een islam-verafschuwende, anti-immigratie partij 37 zetels haalt, wat staat je dan te doen en te zeggen?
Een verwoestende verkiezingsuitslag. Verwoestend voor het land. Voor de vrede. Voor de toekomst. Voor zovelen die zich al afvroegen of ze erbij hoorden. Die dankbaar waren dat institutioneel racisme in het politiekorps eindelijk werd erkend en aangepakt. Voor zovelen in tijdelijke opvangcentra die hopen op een toekomst nadat ze alles achtergelaten hebben. Voor hen wiens geloof al langer voor velen synoniem was aan terrorisme.
Op een dag als vandaag ben ik altijd extra benieuwd wat de teksten te zeggen hebben. Ik heb ze niet uitgekozen, ze liggen al die tijd al vast. De verkiezingsuitslag heeft geen invloed op de tekstkeuze. Zouden ze hoop brengen? Zoals toen Trump werd verkozen? Ik vergeet nooit weer dat op die ochtend na zijn verkiezing in de teksten de gelijkenis van dat ene verloren schaap te lezen stond. Dat de meerderheid van de schapen werd achtergelaten, de 99, om die ene te zoeken. Om te concluderen toen dat de meerderheid niet telde, maar alleen degene die kwijt was en degene die ging zoeken.
Nu we in Nederland tegen een dergelijke situatie aankijken, op onze eigen schaal, staat er dit te lezen:
‘In die tijd naderde Jezus Jeruzalem. Hij liet zijn blik over de stad gaan en weende over haar,
terwijl Hij zei: ‘Mocht ook gij op deze dag inzien wat u tot vrede strekt! Maar nu is dat voor uw ogen verborgen.‘
Dat is toeval natuurlijk. Toch? Misschien wel. Al denk ik dat er in menig huis gisteravond bij de verkiezingsuitslag tranen zijn gevallen of weggeslikt. En dat aan de Nederlandse ogen is onttrokken wat hen tot vrede strekt, dat is ondertussen een waarheid als een koe. We leven in een land wat binnen afzienbare tijd onder water zal staan en hebben een probleem-ontkenner op de troon gehesen. We leven in een wereld waarin een oorlog de samenleving verscheurt en hebben iemand verkozen die de haat voedt.
‘We leven in een wereld waarin een oorlog de samenleving verscheurt en hebben iemand verkozen die de haat voedt.’
Misschien dat één van de andere lezingen dan helpt vandaag. Het zijn er altijd drie. In de oudste lezing van de dag staat dit: ‘In die tijd trokken velen die in gerechtigheid wilden leven en wilde vasthouden aan de wet naar de woestijn.‘
Dat helpt ook niet. Al zal het velen door het hoofd zijn gegaan gisteravond; emigratie. En waarheen dan en met wie? En met deze teksten die ons toch een beetje in ons hemd laten staan, is het misschien zaak om nog even bij het lied van de dag te rade te gaan:
‘Brengt liever God het offer van uw lof, volbrengt de Allerhoogste uw geloften.
Dan moogt ge in verdrukking tot Mij roepen; Ik zal u redden als gij Mij vereert.’
De dichters brengen ons dichterbij vandaag. Volbreng de Allerhoogste uw geloften. Mijn gelofte, impliciet, om lief te hebben, in te sluiten, te omarmen, vol te houden, mijn kinderen op te voeden en hoop te houden. Om niet te geloven in pluche en macht, maar in liefde en een God die zorgt.
Wat redt vandaag, bij al het ‘wenen over jeruzalem’ en gedachtes aan wegtrekken of emigreren? Dat we niet alleen zijn, nooit geweest. Met de mensen die vrede zoeken. Dat er altijd meer zijn dan je denkt, ook onder de miljoenen die stemden voor Wilders. Dat het zaak is om op alle feestjes, alle hoeken van de straat en elke gelegenheid verbinding te zoeken, lief te hebben, zorg te dragen en welkom te heten. ‘Doe wat je deed, met nog meer liefde’ – zei een vriendin toen de oorlog tussen Israël en Hamas samenlevingen uit elkaar deed scheuren.
Dat geldt nog steeds. En als je bidt, bidt dan. Want die redding uit de Psalm van de dag kunnen we wel gebruiken.
Tot zover vandaag. Hou elkaar vast, en niet alleen elkaar – juist ook die ander. Met nog meer nadruk dan anders; vrede gewenst, en alle goeds.
Rikko Voorberg geeft elke werkdag inspiratie om de dag bewust te beginnen. Hij leest de teksten uit een oud kerkelijk leesrooster en de gedachte die dan op-popt. Elke werkdag te lezen en te beluisteren via zijn site popupwerk.nl. Hierboven las je de overdenking van 23 november, de dag na de verkiezingsuitslag, getiteld: ‘Wat valt er dan te zeggen?’