Tot aan de overkant is een indrukwekkend boek vol verhalen en foto’s van mensen op de vlucht, gemaakt door Annerieke van Vianen en Marianne van Elst-Sijtsma. Zij werkten in het vluchtelingenkamp op het Griekse eiland Lesbos.
Hoe is dit boek ontstaan?
Marianne: ‘We wisten al snel dat we de verhalen van de vluchtelingen met anderen moesten delen. Het boek laat de situatie van de vluchtelingen op Lesbos op een persoonlijke manier zien.’
Annerieke: ‘We bleken hetzelfde verlangen en dezelfde droom te hebben. Ik ben dankbaar dat we dit levensproject zijn gestart en er nu zo’n mooi eindresultaat ligt.’
Marianne: ‘En het was me een project! We hebben geprobeerd het complete plaatje te laten zien, wat inhield dat we heel wat mensen gesproken hebben. Ik ben ook blij dat ik als fotograaf mijn passie kon inzetten om de verhalen nog meer te laten spreken.’
Over wie gaat dit boek?
In Tot aan de overkant staan 63 verhalen mét foto’s van mensen die afkomstig zijn van over de hele wereld. Mannen, vrouwen en kinderen op de vlucht, maar ook de inwoners van het Griekse eiland Lesbos, die in hun werk en dagelijks leven te maken hebben met vluchtelingen. De verhalen verrassen, inspireren en zijn soms schokkend.
Annerieke: ‘Als je de persoonlijke verhalen hoort komt het heel dichtbij. De cijfers die je vaak hoort, krijgen ineens een gezicht. Het zijn vaak mensen die vreselijke dingen moesten doorstaan en toch ergens de kracht vandaan halen om door te gaan. Onze gesprekken met hen waren aangrijpend.’
Marianne: ‘We hebben regelmatig samen gehuild na zulke gesprekken. De verhalen maakten me vaak boos. Het ontzet me dat mensen in staat zijn om elkaar zo veel pijn te doen.’
‘We hebben regelmatig samen gehuild.’
Tot aan de overkant: nu verkrijgbaar!
Inmiddels is het boek verkrijgbaar via totaandeoverkant.nl. De schrijvers hopen harten te raken, mensen een inkijkje te geven in de levens van vluchtelingen. Ook hebben ze beiden een diep verlangen naar vrede en gerechtigheid.
Annerieke: ‘We hopen dat de lezers van dit boek ontdekken dat vluchtelingen mensen zijn. En dat er heel veel is wat wij niet weten. We hebben geen idee hoe het is om te leven in een land waar oorlog is, politieke instabiliteit heerst of waar het niet veilig is.’
Marianne: ‘Het is moeilijk om je voor te stellen wat het betekent om werkelijk alles achter te laten in ruil voor een onbekende toekomst. In Europa aangekomen, hebben veel vluchtelingen niet alleen praktische zorgen (over bijvoorbeeld huisvesting en werk), maar ook mentale en emotionele zorgen. Hoe moeten zij leven met al hun verdriet en verlies? Zij moeten zichzelf herontdekken en positioneren in een wereld die weinig begrip toont voor hun verhaal en waar acceptatie vaak ver te zoeken is.’
Annerieke: ‘Wij hopen dat lezers vooral de overeenkomsten zien die zij hebben met de mensen in dit boek. Dat ‘wij’ en ‘zij’ niet langer bestaan, maar dat ze naar hen kijken en zien dat het mensen zijn: mensen zoals jij en ik.’