De Pauluskerk in Rotterdam staat bekend als kerk die de meest kwetsbare mensen van onze samenleving omarmt. Zou dat niet elke geloofsgemeenschap moeten doen? Predikant-directeur Martijn van Leerdam is daar heilig van overtuigd.
Geschreven door Anna-Maria Fennema
Opgegroeid ben ik op het platteland in Zuid-Holland. In ons dorp heerste een calvinistische arbeidsethos: Werk hard, doe vrijwilligerswerk en neem je verantwoordelijkheid. De Rotterdamse Pauluskerk staat in de regio bekend als plek waar het geloof handen en voeten krijgt. Al van jongs af aan voelde ik me aangetrokken tot deze geloofsgemeenschap en hield na mijn studie theologie de vacatures in de gaten. Sinds mei 2023 werk ik nu hier en ik zou willen dat Nederland veel meer van dit soort kerken had.
Bewust controversieel
Natuurlijk kennen wij bij de Pauluskerk de normale gang van zaken: Pastoraat, jeugdwerk, gespreksgroepen, zondagse diensten. Daar stopt onze inzet echter niet. Wij omarmen maatschappelijke betrokkenheid en politieke inmenging. Dit doen wij door onze deuren ver open te zetten voor de meest kwetsbaren van onze samenleving: Mensen zonder verblijfsplaats of -vergunning, mensen met honger of vuile was, mensen die Nederlands willen leren of een luisterend oor nodig hebben.
‘Wij omarmen maatschappelijke betrokkenheid en politieke inmenging. Dit doen wij door onze deuren ver open te zetten voor de meest kwetsbaren van onze samenleving.’
Om hun situatie structureel te verbeteren voeren we een open dialoog met politici en beleidsmedewerkers. En ja, wij spreken ons ook weleens kritisch uit over dingen die niet goed gaan in ons land. Deze ‘profetische houding’ durven helaas niet alle kerken en christelijke organisaties aan te nemen. Wij liggen daarom ook bewust niet aan het financiële infuus van de overheid. Een profeet die zich door de koning laat betalen wordt gauw tam. Wij willen juist wel onafhankelijk blijven.
“De armen zijn altijd bij jullie”
Jezus spreekt in Mattheüs 26:11 over de armen die altijd bij ons zullen zijn. Met deze uitspraak bedoelde hij niet dat we armoede zomaar moeten accepteren. Dakloosheid is geen natuurwet, er was zelfs een tijd dat dit nauwelijks nog een probleem bij ons was. Oud-minister van financiën Gerrit Zalm zorgde vanaf 2006 met een stevige aanpak ervoor dat het aantal buitenslapers fors teruggebracht werd. Het kán dus. Maar inmiddels zijn opvangplekken weer gesloten, geld wegbezuinigd, afspraken verwaterd. Wij hebben in de Pauluskerk wel 45 bedden klaar staan, maar de overheden moeten ook hun steentje bijdragen – en wij mogen hen zeker op deze verantwoordelijkheid aanspreken.
‘Ja, laat ons samen bidden, zingen en in de bijbel lezen. Maar laat ons alsjeblieft ook samen iets doen!’
Doen!
Eerder heb ik als predikant in Maassluis en Amsterdam gewerkt. Ook daar vind je mensen die rouwen, psychisch ziek zijn, ongedocumenteerd door het leven gaan, sociaal geïsoleerd raken. Genoeg te doen dus – té veel als de kerk alleen maar op zondag ochtend open gaat. Het is zo’n gemiste kans als we maar een keer per week ons geloof mondeling belijden. Ja, laat ons samen bidden, zingen en in de bijbel lezen. Maar laat ons alsjeblieft ook samen iets DOEN! Onze wereld die geregeerd wordt door angst, onzekerheid en wrok heeft christenen nodig die hun ogen en handen openen voor de rafelrandjes van onze maatschappij.