Naar aanleiding van het Kerkasiel in Kampen deelde CAMA-directeur Jan Wolsheimer de volgende blog. Wil je het Kerkasiel ondersteunen of meer erover weten? Kijk dan op www.kerkasielkampen.nl.
Een 24/7 kerkasiel is geen vertoon van kracht of overwinning, maar juist een getuigenis van kwetsbaarheid en overgave. De kerk die besluit om een kerkasiel te faciliteren, erkent dat zij niet zelf de oplossing heeft. Ze kan geen garanties bieden voor een goede afloop, geen macht afdwingen om verandering te brengen in wetten of systemen. Wat ze wél kan, is zich overgeven aan de roeping om trouw te zijn aan Gods opdracht: zorgen voor de vreemdeling, de zwakke en de onderdrukte. De lofzang gaande houden in zo’n situatie wordt daarmee een daad van geloof in Gods kracht, niet in onze eigen spierballen.
‘De lofzang gaande houden in zo’n situatie wordt daarmee een daad van geloof in Gods kracht, niet in onze eigen spierballen.’
De kerk die lof zingt te midden van een kerkasiel erkent dat zij afhankelijk is van God. Zoals Paulus schrijft in 2 Korintiërs 12:9: “Mijn genade is voor jou genoeg, want mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.” Juist in deze kwetsbare situatie, waarin de kerk zichzelf blootgeeft en volledig vertrouwt op Gods voorzienigheid, wordt Gods kracht zichtbaar. Het zingen is geen teken van menselijke zekerheid, maar een gebed vanuit de diepste afhankelijkheid: “Heer, U moet het doen. Wij hebben geen macht, maar U bent machtig.”
De gemeenschap die samenkomt in een kerkasiel is geen verzameling van sterke helden, maar van mensen die hun eigen beperkingen kennen. Toch ontstaat er in die gedeelde kwetsbaarheid een bijzondere eenheid. Niet omdat ze elkaar versterken met eigen kracht, maar omdat ze samen hun zwakheid voor Gods troon brengen. De lofzang wordt een herinnering dat het niet afhangt van menselijke inspanningen of successen, maar van Gods trouw en genade. Zoals in Psalm 46: “God is voor ons een veilige schuilplaats, een betrouwbare hulp in nood.”
Het paradoxale van een kerkasiel is dat de kerk juist door haar zwakheid heen een krachtig getuigenis neerzet. Niet door te schreeuwen of te strijden met aardse middelen, maar door te volharden in geloof en vertrouwen. De lofzang gaande houden, dag en nacht, is niet iets wat mensen uit eigen kracht kunnen volhouden. Het is God die de gemeenschap draagt, God die de woorden geeft, en God die de liefde en solidariteit in stand houdt. Iedere noot, ieder woord en iedere stilte is een bewijs dat Hij het is die werkt door onze gebrokenheid heen.
‘Het paradoxale van een kerkasiel is dat de kerk juist door haar zwakheid heen een krachtig getuigenis neerzet.’
Wanneer de lofzang klinkt in een kerkasiel, is het alsof de kerk haar handen openhoudt en zegt: “Heer, wij weten niet wat wij moeten doen, maar onze ogen zijn op U gericht” (2 Kronieken 20:12). Het is een overgave aan Zijn leiding, een geloof dat Hij recht zal doen, al zien we de uitkomst nog niet. Juist door het zingen van psalmen, gebeden en liederen wordt de lofzang een plek van rust en hoop, niet omdat de omstandigheden veranderen, maar omdat God zelf aanwezig is in het midden van de lofprijs.
Een kerkasiel laat zien dat de kerk niet opereert vanuit macht, maar vanuit een diepe afhankelijkheid van Gods kracht. Dat maakt de lofzang niet minder krachtig, maar juist des te overtuigender. Het herinnert ons eraan dat de uitkomst niet afhangt van wat wij doen, maar van wie God is. En daarin schuilt de ware kracht: de kerk durft zwak te zijn, omdat zij weet dat haar God sterk is.
De lofzang gaande houden is daarmee niet alleen een opdracht, maar ook een getuigenis van geloof. Het is een herinnering aan de wereld, maar ook aan onszelf, dat we niet strijden met aardse wapens, maar met geestelijke kracht. En in die overgave wordt Gods liefde, trouw en gerechtigheid het meest zichtbaar.